Maar dat wonderbaarlijke meisje was te mooi om lang te
leven; zij stierf dan ook enkele dagen nadat ik haar had leren kennen. En
ikzelf heb haar begraven, op een dag dat de lente haar wierookvat tot op de
kerkhoven zwaaide. Ik heb haar begraven, goed verzegeld in een doodskist van
geurend en duurzaam hout, waar kisten uit Indië van gemaakt zijn.
En toen mijn ogen gevestigd bleven op de plek waar mijn
schat lag verborgen, zag ik plotseling een persoontje dat een bijzondere
gelijkenis vertoonde met de overledene, en dat met hysterische en ongewone
heftigheid op de verse aarde stampte terwijl zij schaterlachend zei: 'Ik ben de
echte Benedicta! Ik ben het, een geweldig loeder! En als straf voor je
dwaasheid en je verblinding zul je van me houden zoals ik ben!'
Maar ik antwoordde woedend: 'Nee! Nee! Nee!' En om mijn
weigering kracht bij te zetten stampte ik zo hevig met mijn voet op de grond,
dat ik met mijn been tot aan de knie wegzakte in het vers gedolven graf en, als
een wolf in de val, voor altijd misschien vast blijf zitten in de grafkuil van
het ideaal.
J'ai connu une certaine Bénédicta, qui remplissait
l'atmosphère d'idéal, et dont les yeux répandaient le désir de la grandeur, de
la beauté, de la gloire et de tout ce qui fait croire à l'immortalité.
Mais cette fille miraculeuse était trop belle pour vivre
longtemps; aussi est-elle morte quelques jours après que j'eus fait sa
connaissance, et c'est moi-même qui l'ai enterrée, un jour que le printemps
agitait son encensoir jusque dans les cimetières. C'est moi qui l'ai enterrée,
bien close dans une bière d'un bois parfumé et incorruptible comme les coffres
de l'Inde.
Et comme mes yeux restaient fichés sur le lieu où était
enfoui mon trésor, je vis subitement une petite personne qui ressemblait
singulièrement à la défunte, et qui, piétinant sur la terre fraîche avec une
violence hystérique et bizarre, disait en éclatant de rire: 'C'est moi, la
vraie Bénédicta! C'est moi, une fameuse canaille! Et pour la punition de ta
folie et de ton aveuglement, tu m'aimeras telle que je suis!'
Mais moi, furieux, j'ai répondu: 'Non! Non! Non!' Et pour
mieux accentuer mon refus, j'ai frappé si violemment la terre du pied que ma
jambe s'est enfoncée jusqu'au genou dans la sépulture récente, et que, comme un
loup pris au piège, je reste attaché, pour toujours peut-être, à la fosse de
l'idéal.