De klok

Chinezen kunnen in de ogen van een kat zien hoe laat het is.

Op een dag bemerkte een missionaris, terwijl hij een wandeling maakte in de buitenwijken van Nanking, dat hij zijn horloge vergeten had. Hij vroeg toen aan een kleine jongen hoe laat het was.

Het kind uit het Hemelse Rijk aarzelde eerst, maar toen bedacht het zich en antwoordde: 'Ik zal het u zo zeggen.' Enkele ogenblikken later kwam de jongen terug met een grote kat in zijn armen. Hij keek hem zogezegd recht in de ogen en verklaarde zonder enige aarzeling: 'Het is bijna twaalf uur.' En dat was juist.*

En ik, op mijn beurt, als ik mij buig naar mijn schone Féline,* die haar naam met zoveel ere draagt, die het sieraad van haar geslacht is, de trots van mijn hart en het parfum voor mijn geest, dan zie ik, of het nu dag is of nacht, in het volle licht of in het ondoorgrondelijke duister, diep in haar aanbiddelijke ogen altijd precies hoe laat het is. Het is steeds dezelfde tijd, een tijd die weids en plechtig en groot is als de ruimte, zonder verdeling in minuten of seconden, - een roerloze tijd die niet op klokken wordt aangegeven, en toch licht is als een ademtocht, snel als een oogopslag.

En als de een of andere onverlaat me zou komen storen terwijl mijn blik op deze verrukkelijke wijzerplaat rust, als een kwade of onverdraagzame Genius, een Demon van de tegentijd me zou komen zeggen: 'Waar kijk je toch met zoveel aandacht naar, zie je daar de tijd, jij sterveling die je leven verknoeit en voor niets wil deugen?', dan zou ik zonder aarzelen antwoorden: 'Ja, ik zie de tijd, het is de Eeuwigheid!'

Is dit niet een galant en verdienstelijk verdichtsel, madame, even hooggestemd als uzelf? Ik heb eerlijk gezegd zoveel plezier gehad bij het uitspinnen van deze pretentieuze galanterie, dat ik u er niets voor terugvraag.

Noot

Enkele ogenblikken later (...) juist: Anekdote, ontleend aan de bekende studie L'Empire chinois (1854) van pater Evariste Régis Huc.

Féline: Een exemplaar van de tweede uitgave van Les Fleurs du Mal bevat de mysterieuze opdracht: Aan mijn geliefde Féline, Ch. Baudelaire.'

L'horloge

Les Chinois voient l'heure dans l'œil des chats.

Un jour un missionnaire, se promenant dans la banlieue de Nankin, s'aperçut qu'il avait oublié sa montre, et demanda à un petit garçon quelle heure il était.

Le gamin du céleste Empire hésita d'abord; puis, se ravisant, il répondit: Je vais vous le dire. 'Peu d'instants après, il reparut, tenant dans ses bras un fort gros chat, et le regardant, comme on dit, dans le blanc des yeux, il affirma sans hésiter: 'Il n'est pas encore tout à fait midi. ' Ce qui était vrai.

Pour moi, si je me penche vers la belle Féline, la si bien nommée, qui est à la fois l'honneur de son sexe, l'orgueil, de mon cœur et le parfum de mon esprit, que ce soit la nuit, que ce soit le jour, dans la pleine lumière ou dans l'ombre opaque, au fond de ses yeux adorables je vois toujours l'heure distinctement, toujours la même, une heure vaste, solennelle, grande comme l'espace, sans divisions de minutes ni de secondes, — une heure immobile qui n'est pas marquée sur les horloges, et cependant légère comme un soupir, rapide comme un coup d'œil.

Et si quelque importun venait me déranger pendant que mon regard repose sur ce délicieux cadran, si quelque Génie malhonnête et intolérant, quelque Démon du contretemps venait me dire: 'Que regardes-tu là avec tant de soin? Que cherches-tu dans les yeux de cet être? Y vois-tu l'heure, mortel prodigue et fainéant?’ je répondrais sans hésiter 'Oui, je vois l'heure; il est l'Eternité!'

N'est-ce pas, madame, que voici un madrigal vraiment méritoire, et aussi emphatique que vous-même? En vérité, j'ai eu tant de plaisir à broder cette prétentieuse galanterie, que je ne vous demanderai rien en échange.